«راهبربودن» یعنی فرد با دسترسی به «هدایای تولدش» و دور از محدودیت‌های ذهنی، به طور موثر با محیطش ارتباط برقرار می‌کند و در هر لحظه به موثرترین شیوه عمل می‌کند.

راهبر «فضای امکان» گسترده‌ای را برای «حل مسئله» در دسترس دارد و بسیار «خلاقانه» عمل می‌کند. او با تکیه به همین توانایی و در حالیکه تجربه گذشته را در دست دارد، آینده را خلق می‌کند.

راهبر با ذی‌نفعانش «هم‌فضا» می‌شود و تعارضات را به «هم‌افزایی» تبدیل می‌کند؛ خودش، اطرافیانش و اجتماعش در دامنه «توجهش» هستند و نسبت به آنها «مسوولانه» عمل می‌کند.

جالب اینجاست‌ که همه اینها به طور «طبیعی» در «عملکرد راهبری» او جاری هستند. به بیان دیگر برای این‌گونه عمل‌کردن تلاش بیش از اندازه نمی‌کند، بلکه نوع‌بودنش چنین است.

هر انسانی «توانایی» راهبربودن را به طور «ذاتی» داراست.

برای استقرار در چنین بودن «مقتدرانه و موثری»، لازم است «طلب عمیق و اصیلی» در فرد وجود داشته باشد و نیز حاضر باشد در این مسیر «مجدانه و صبورانه» تلاش کند.

سال‌ها تجربه ما نشان می‌دهد این سفری نیست که شما بتوانید «به‌تنهایی» آن را طی‌کنید!

زی‌نو در تمام این مسیر «همراه» شماست و راه را برای شما «هموار» می‌کند.